Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Nie wiem czy powinnam, ale... No nie wiem co mam zrobić. Myślałam co mu odpowiedzieć. Zapatrzyłam się w jedno miejsce myśląc co odpowiedzieć. Dobra czas z tym skończyć! Wtuliłam się w Nick'a.
- Tak. Chcę iść do Ciebie. Chodźmy już- powiedziałam szybko wstając- O kuuuuuurna.
Chłopak złapał mnie w momencie zachwiania. Normalka, nigdy nie nauczę się wstawać powoli, nie nagle.
- Już okey, okey. Chodźmy- powiedziałam otrzepując się z trawy.
- Cieszę się, że się zgodziłaś na to spotkanie. Szczerze to nie spodziewałem się takiej odpowiedzi. Zaskoczyłaś mnie i to pozytywnie.
- Widzisz... Nadal zaskakuję- odpowiedziałam z rumieńcami na policzkach.
*jakiś czas później*
- Czyli tutaj mieszkasz- zaczęłam rozmowę.
- Tak. Moje mieszkanie nie jest jakieś bogate, raczej skromne, znasz mnie.
- Jasne, jasne. Sądzę, że moje nie jest lepsze.
Chłopak podszedł do drzwi i otworzył je, zapraszając mnie pierwszą.
- Kulturę się ma: Panie przodem- powiedział ze śmiechem.
Weszłam do jego mieszkania. Długi przedpokój. Choć był to dopiero początek mieszkania już było pięknie. Nick zamknął drzwi i odwrócił się przodem do mnie. Nasze twarze znalazły się dość blisko... Patrząc mu w oczy zauważyłam niespotykany blask. Dziwne, niesamowite i niezwykłe uczucie. Nigdy takiego nie czułam. Pierwszy raz w życiu go doświadczyłam. Co to mogło oznaczać? Podejrzewam, ale boję się do tego przyznać... Nie wiedząc co robić stałam jak wryta i patrzyłam w te oczy pełne magicznego blasku...
<Nick? Mało weny...>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz